Deze zomer werd ik per email benaderd door een vrouw, die verder anoniem wenst te blijven. Zij stuurde mij een samenvatting toe van een bevrijdingsproces dat zij de afgelopen acht jaar doorlopen heeft. Een proces dat parallellen vertoont met het proces dat Hein Thijssen en anderen doorliepen, zeker gelet op de ‘staat van zijn’ erna.
Zij kwam deze site op het spoor nadat ze op Google de zoekterm ‘Jed McKenna’ had ingevoerd, een schrijver aan wie zij veel gehad heeft en die ik in mijn laatste blog ‘Wat is Nondualiteit?(2)’ van juli 2018 genoemd heb. Aangezien zij een platform zocht om haar woorden te uiten en mij daarvoor benaderde, plaats ik haar verslag hier.
Samenvatting proces
31 mei 2018
Deze week bezig geweest om een samenvatting te schrijven. Echt heel lastig. Het eerste concept – waar ik best lang aan heb zitten werken – weggegooid. Het tweede concept ging vloeiender en zal ik hieronder plaatsen. Weet nog niet wat ik ermee zal gaan doen… misschien nog wat bijschaven (of weer verwijderen?
Samenvatting Proces
Van het weekend reden we met de motor langs een gebied waar we in 2010 op vakantie waren. 2010… bijna 8 jaar geleden. Het lijkt zo ver weg, maar toch ook weer niet.
2010… een zeer deprimerend jaar. Een jaar waarin de thema’s waar ik in het leven tegen aanliep, uitvergroot leken te worden.
Periode 2010 – 2018
Eind 2010 begon de energie in mijn lichaam toe te nemen en na het lezen van een hoofdstuk uit een boek 1) kwam ik in een proces terecht. Achteraf zie ik dat het belangrijk is geweest voor het proces – zo blijf ik het maar noemen – om te weten hoe het ego werkt. Eigenlijk ben ik nooit zo met dit begrip bezig geweest, maar door de dvd’s van Eckhart Tolle 2) begon dit begrip opeens te leven. Waar het uiteindelijk om leek te gaan, was dat alles waar ik me aan vasthield, losgelaten moest worden: overtuigingen, denkbeelden, meningen, trauma’s… Vooral 2012 werd een pijnlijk jaar, maar ook de jaren die volgden. Ik weet niet of de mensen om me heen dit zo hebben meegekregen. Wel mijn psychose, dat kon haast niet anders, maar verder? Als ik iemand zou moeten bedanken die me door deze moeilijke periode van het proces heen heeft geholpen, dan is het wel onze hond; uren ben ik met haar op pad geweest.
Het meeste verdriet is nu weg, maar ook de eenzaamheid die ik jarenlang gevoeld heb, is verdwenen. Als ik nu terugkijk was het ondanks alles een bijzondere tijd; om bijvoorbeeld die enorme hoeveelheid energie te voelen, maar ook om de juiste informatie op het juiste moment te krijgen, om net dát te doen of te krijgen wat nodig was, ook al was het pijnlijk; of het zo heeft moeten zijn.
In 2015 kwam daar een gevoel van leegte voor in de plaats. Het hoort er waarschijnlijk bij en is in feite ook heel logisch, want ook al heb ik nog een ego, veel dingen zijn verdwenen, dingen waar het ego zich nog aan vasthield. Waar ik nu enigszins verbaasd over ben, is dat ik zo naïef ben geweest een groot deel van mijn leven, dat ik bijvoorbeeld nooit vraagtekens heb gezet bij bepaalde denkbeelden en veel klakkeloos overnam, er zelfs in geloofde!
In 2016 is het zoeken naar antwoorden gestopt. Op zich is zoeken naar antwoorden niet verkeerd, het heeft namelijk veel duidelijk gemaakt, maar ik was me er ook van bewust dat het ego in mij op zoek ging naar andere denkbeelden en overtuigingen; dingen om weer aan vast te kunnen houden. Je zou het ego kunnen vergelijken met de tentakels van een inktvis; elke keer als er een tentakel is losgemaakt, probeert deze zo snel mogelijk weer iets anders vast te grijpen.
Het werd me in 2016 pas duidelijk dat het ego datgene is wat ons mens maakt. Dus niet alleen is het ego verantwoordelijk voor de negatieve aspecten van ons mens-zijn, maar óók voor de positieve aspecten ervan, oftewel… het ego laat ons tegenstellingen ervaren; liefde en haat, vreugde en verdriet en ga zo maar door. Wat blijft er nog over als het ego verdwenen is? Niets? Het is raar, maar nu pas realiseer ik me dat het heel bijzonder is om mens te zijn! Maar goed… het lijkt er dus op dat dit proces erop aanstuurt om het mens-zijn achter je te laten; om de ‘ik’ achter je te laten.
2018: veel dingen zijn dus verdwenen, ook menselijke aspecten. Zo vind ik het nu heerlijk om alleen te zijn. De behoefte aan aandacht, liefde, mededogen… waarschijnlijk toch behoeften van het ego, zijn weg. Religie en spiritualiteit zeggen me niets meer. Lezen doe ik niet meer, terwijl ik de afgelopen jaren ontzettend veel boeken gelezen heb. Collages maken – iets wat ik graag deed – doe ik heel sporadisch. Van achterop de motor zitten kan ik nog wel genieten, als ik het landschap zo aan me voorbij zie flitsen. Op dit moment ben ik vooral bezig met alledaagse dingen, zoals het huishouden, de tuin en karweitjes opknappen. Verder houd ik me met niet zoveel dingen meer bezig, veel dingen lijken namelijk niet meer van belang. De uitdaging waar ik nu voor lijk te staan: hoe ga ik met andere mensen om? Een lastige uitdaging, echt lastig!
Hoe het verder zal gaan? Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet weet, eigenlijk weet ik niets, maar het is goed zo…
Het is niet belangrijk om te weten wie dit geschreven heeft, uiteindelijk gaat het om het proces, maar om een beetje een beeld te schetsen: ik ben een vrouw, geboren in 1965. Ik heb een gezin: een partner, 2 dochters en niet te vergeten: een hond! Ik ben protestant opgevoed en ondanks dat ik nu niet meer geloof, heb ik toch veel aan mijn achtergrond gehad. (Zo is de Bijbeltekst Prediker 1:2-11 nog altijd een van mijn favorieten).
1) Notities, Jed McKenna
2) Stilte middenin de wereld, Eckhart Tolle