‘Thuiskomst’ is een kort essay van Hein (5 pagina’s) dat hij waarschijnlijk in de zomer van 2005 geschreven heeft. Een verhaal voor pelgrims op weg naar huis. Het verhaal dat de pelgrim zijn leven lang geen dag weg is geweest van huis. Hij heeft thuis liggen dromen dat hij ver weg was, maar hij was het niet. In dit mooie essay bespreekt Hein o.a. vier misverstanden over thuiskomen.
‘Met een glimlach’ is een kort geschrift van 6 pagina’s dat Hein schreef in de zomer van 2008, enkele maanden voor zijn dood en na het verschijnen van zijn laatste boek ‘Vanuit de diepte’(2008). Dit essay gaat over de ‘ars moriendi’, Latijn voor ‘de kunst van het sterven’. Enkele mooie zinnen hieruit: ‘Dood is geen ervaring. Dood is het einde van alle ervaringen’. ‘Die de dood zou moeten ervaren is er toch immers niet meer’. ‘De dood is geen stoorzender. Ik ervaar de gedachte aan de dood eigenlijk als de aanwezigheid van een vriend, prettig gestoord weliswaar, maar niettemin een vriend. Vandaar dat de dood mij persoonlijk dan ook geen angst inboezemt’. Hein bespreekt heimwee, het terug-naar-huis-gevoel en kwantum fysica in relatie tot een mogelijk hiernamaals.
Beide geschriften zijn niet eerder gepubliceerd en kreeg ik toegezonden door Robert en Riet Swanenburg de Veye uit Alkmaar. Zij raakten na Hein’s eerste boek met hem bevriend en hadden naast ontmoetingen ook regelmatig email contact. Hein stuurde hen ‘Thuiskomst’ op 2 september 2005 als aanvang van een essay waarmee hij bezig was en dat misschien een boekje zou worden. ‘Een begin, dat nog in de grondverf staat’, zo verwoordde hij het zelf in de betreffende mail. ‘Met een glimlach’ stuurde hij Robert en Riet kort voor zijn dood.
Ik ben Robert en Riet Swanenburg de Veye heel dankbaar en erkentelijk voor het ter beschikking stellen van deze documenten. Ze maken Hein’s nagelaten geschriften compleet. Beide geschriften heb ik opgenomen onder de menuknop ‘Boeken’.
“Thuiskomst”gelezen.
Hein Thijssen probeert het. Hij probeert te zeggen waarover niet te spreken valt. Het gaat over…..; hij noemt het “thuiskomen”.
Mijn yoga leraar Rinus Wapenaar heeft me eens een goede raad gegeven: Waarom schrijf je zelf niet je “heilige schrift”. Dat zei hij me.
Hij wilde dat ik mijn eigen ervaring ging vertrouwen, dat ik niet bleef lenen en bleef plagiëren. Dat ik mijn eigen woorden ging gebruiken.
Hein Thijssen heeft het gedaan. Hij liet een “heilige schrift” achter zich en probeerde “hét” te zeggen. (“Zelf doen”, zegt een kind niet voor niets)
Gelezen: “met een glimlach”.
Met een glimlach naar mijn leven na de dood.
Een hartelijk en intiem geschrift.
Bij deze zin bleef ik langer hangen;
“…de manier waarop het leven zichzelf geleefd heeft”.
Een beetje vrij vertaald schrijft Hein Thijssen, dat zijn leven een thuisreis was. Hij reisde alleen, samen met zijn beste vriend.
Thuis ontdekte hij pas de betekenis van deze zin uit een van de hem bekende “heilige geschriften”;
‘Waarheen kan een minnaar anders gaan dan naar het land van zijn hartsverlangen’
Hartstochtelijk probeert Hein Thijssen hét te zeggen. Erover te vertellen.
En vooruit dan maar, terwijl hij liever het woord God niet meer zou willen gebruiken:
“Buiten God is er niets”
Hein Thijssen….2008-2018
Bijna twee jaar verder. Gelezen: “met een glimlach naar mijn leven na de dood”. Op-nieuw- gelezen. Nieuw;
Heins overtuiging, zo schitterend verwoord, zo intens, zo eenvoudig.
“In het lichaam zijn we altijd onze eigen hel geweest, onze eigen hemel, onze eigen loutering en me dunkt, dat dit zo zal blijven, nadat het lichaam is weggevallen”.
Niets scheidt je van het bestaan-buiten God is er niets.
“Thuiskomst”, ook op-nieuw gelezen.
Hein beschouwde dit stuk als een begin. Het staat nog in de grondverf. Zegt hij zelf.
Ik heb het met liefde en aandacht, woord voor woord, weer gelezen en daarmee een laklaag aangebracht. Ik hoop door deze tekst van harte aan te bevelen (om ook gelezen te worden en te bestuderen ) “thuiskomst” vele harten gaat verwarmen en gaat steunen.