In mijn vorige blog besprak ik Fokke’s boek ‘Breng je leven op orde’. Vorige maand verscheen zijn nieuwste boek ‘Er moet een betere manier zijn!’ met de ondertitel ‘Een reis naar wonderbare vrede’. In dit boek beschrijft Fokke zijn innerlijke reis (en uiterlijke weg) van meer dan dertig jaar naar het geheim van het leven en naar het antwoord op de essentiële levensvragen. Daarvoor volgde hij vele spirituele stromingen en moest hij er, soms met pijn in zijn hart, evenzovele ook weer loslaten.
Menig spiritueel zoeker zal zich herkennen in Fokke’s innerlijke reis en spirituele zoektocht, ook al zijn de invullingen en bezochte stations voor iedereen anders. Iedere spirituele zoeker is ergens vanuit een vraag of onbehagen gestart en nu op een bepaald traject van zijn reis beland. In Fokke’s geval begon die reis in de Zen-traditie, waarna hij de Speyertherapie (een regressie-therapie) ontdekte en daarin een goed lopende praktijk opzette. Vervolgens kwam hij in aanraking met de Zijnsoriëntatie van Hans Knibbe en het Satsang gebeuren volgens de Advaita richting. Een confronterend boek van Jeff Foster en een bijzondere droom doen hem vervolgens op een kruispunt belanden, waar hij glashelder ziet hoe het ego in het dagelijks leven te werk gaat en hij dat, ondanks alle boeken, leraren en stromingen, niet doorheeft. Dat roept bij hem de belangrijke vraag op die de titel van zijn boek vormt: Zou er niet een betere manier zijn? Die betere manier vind hij uiteindelijk in inzichten uit de Cursus in Wonderen, voor hem een soort synthese van al zijn zoekbewegingen én de ontdekte valkuilen daarin.
Een belangrijk inzicht in het boek is de ontdekking dat elk pad en elke stroming of visie ook maar een perspectief is waaruit je kijkt, een gezichtspunt van waaruit je naar jezelf en de wereld kijkt. Jouw perspectief is betrekkelijk en kan in de loop van je ontwikkeling wisselen; Fokke wijst terecht op de valkuilen, schaduwzijdes en dogmatische kanten van elk perspectief. Dat roept natuurlijk de vraag op in hoeverre het laatste ontdekte perspectief, dat van de Cursus, ook niet een tijdelijk perspectief is, een ‘project’ zoals hij dat ook wel noemt, dat tijdelijk dienst doet als referentiekader.
Een zeer lezenswaardig boek, waarin ieders spirituele zoektocht herkenbaar is. Fokke had de moed dit op een openhartige en kwetsbare manier te beschrijven. Bovendien een van de weinige boeken waarin de combinatie van psychotherapie en spiritualiteit een rode draad vormt.
Fokke Slootstra. Er moet een betere manier zijn! Een reis naar wonderbare vrede. Uitgeverij Elixer, 2019. 126 blz.